Biz bize kaldık, kendimizle… Sırtımızı dayayacak ne bir dost arar olduk, ne aşk… O iyi insanların ardından bir kova su bile dökemedik şaşkınlığımızdan… Güzel atlarını sürdüler batan güneşe doğru, toz duman!

Öyle çöllerde dımdızlak kalakaldık… Mecnun oluruz sandık, dağları görünce Ferhat dedik kendimize… Peşlerinden gidecek kadar gücümüz vardı da, sorun şuydu ki; ne onlar kadar iyi olabildik. Ne de kaldığımız yalan dünyadakiler kadar kötü…

Arada kaldık, sıkıştık kendi içimizde. Zihnimizi dayadık kafatasımıza… Baş başa verdik. Beşinci günün şafağında gözlerimiz ufukta bekledik. Gülme. Yaptık işte bir cahillik… İçimize attık, göz kaçırdık, söz esirgedik. En karaktersiz renkti gri… Yoruldum, oynamıyorum…

O İYİ İNSANLAR O GÜZEL ATLARINA BİNİP ÇEKİP GİTTİLER