Ahmet Hocam bu güzelin hikayesini daha evvel yazmıştı. O nedenle o kısıma fazla girmeyeceğiz. Fakat yinede küçük bir ilavemiz olacak...

Başta şunu belirtmek isterim ki, bu güzeli bulmak için Serdar ve Ahmet Hocam bayağı bir uğraştılar. Onlar ve onlara yardımcı olan arkadaşların gayretleri olmasaydı muhtemelen bu türü naçizane kendi adıma, asla göremezdim. Serdar Hocam, Ahmet Hocam ve bize yardımcı olan herkese, teşekkürü borç biliyor ve kendilerine tekrar tekrar çok teşekkür ediyorum.

Gelelim hikayemizin kalan kısmına ;

Hocalarımızın çaba ve gayretleri sonucunda, doğru adresi bulmuş ve doğru yere gelmesine gelmiştik ama zemin öyle karışık ve ıslaktı ki, belki 1 saate yakın o kadar dikkatli bakınmamıza rağmen aradığımız güzeli bir türlü bulamamıştık. Bu arada zaman epey ilerlemiş, güneş gitmiş ve havada artık iyice kararmak üzereydi...

Aradığımız şeyi, bunca gayrete rağmen, şu ana kadar bulamadıysak, bu vakitten sonra da bulamayız herhalde deyip karamsarlığa kapıldım. Aramayı kendi adıma sessiz sedasız sonlandırdım. Ama Serdar Hocamla Ahmet Hocam hala pes etmemiş ve aramaya devam ediyorlardı. Bu arada ayağımda, Ahmet Hocamın bir önceki lokasyonda sağolsun, bana verdiği çizmeler vardı. Bu sayade ayakkabılarımı çamur olmaktan kurtarmıştı. Ne var ki, çizme giymeye fazla alışık olmadığızdan olsa gerek, o kadar saat çizme giymek beni sıktı. Aradığımızı bulamamamın verdiği psikolojik çöküntüye birde havanın kararması eklenince iyice moralim bozuldu ve tamamen ümitsizliğe düştüm.

Aslında kendim tek olsaydım aramayı çoktan bırakır giderdim. Bu kadar strese girmezdim. Ama buraya bir ekip olarak gelmiştik ve bu ekibin benden başka 2 üyesi daha vardı. Üstelik onlar bu işi çok önemsiyordu.

İnsan aradığı yada istediği bir şeyi bulamayınca ister istemez üzülür. Bu insani bir duygudur. Üzülmek yada sevinmek aslında kişinin elinde de değildir. Bu duygular insanın içinden gelir. Fren konamaz bu tür hislere...Ben de, aradığımızı bulamamanın hüznünü yaşıyordum bir parça belki, ama asıl aradığımız şeyi bulamadğımıza değil, Serdar ve Ahmet Hocam'a... Onlar istediğini bulamadı diye üzülüyordum. Çünkü onlar, bu güzeli görmeyi çok istiyorlardı. İşin en acı ve bana dokunan yanı ise, kendi adıma onlar için pek bir şey yapamıyordum. Zira yapabileceğim, elimden gelen çok bir şey yoktu. Her ne kadar Ahmet Hocam, daha önce türün farklı fotoğraflarını gösterse de, ben türü tanımıyordum. Hatta bir kaç gün öncesine kadar, böyle bir türün varlığından dahi haberim yoktu. Dahası göz proplemimden dolayı böylesine karışık bir zeminde bir çok detayı istesem de fark edemiyordum.

Durum bu ahveldeyken, su içmek için çeşme başına gittim. Çizmeleri çıkardım. Elimi ayağımı yıkadım. Ayakkabılarımı tekrar giydim. Tam araca dönerken Ahmet Hocam seslendi. ''Aradığımızı bulduk''

:)))

Haydaaa... Ahmet ve Serdar hocam adına çok sevindim elbette. Ama kendi adıma sevinsem mi üzülsem mi bilemedim o an !

Tekrar çizmeleri giymek benim için ciddi sıkıntı (sadece kocaman göbeği olanlar ile çok yakınlarının anlayacağı bir durum bu) olduğundan, tekrar çizme giymeye uğraşmak yerine, o güzelim (x marka) ayakkabılarla daldım suya çamura...

Sonuç ; Çöpe giden x marka ayakkabıya rağmen :)) MUTLU SON